ΟΜΙΛΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ κ. Γ. ΡΑΓΚΟΥΣΗ ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ «ΝΕΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ – ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ
τηλ 213-1313581, 213-1313604
fax 210-3393530 210-3636429
e–mail: press_office_ypes@ypes.gov.gr
ΑΘΗΝΑ, 27 Μαΐου 2010
ΟΜΙΛΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
κ. Γ. ΡΑΓΚΟΥΣΗ
ΣΤΗΝ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ
«ΝΕΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ – ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗΣ»
Με αφορμή, όντως, τις τοποθετήσεις που έχουν γίνει αυτές τις ημέρες και στη Διαρκή Επιτροπή και στην Ολομέλεια, νομίζω ότι δεν θα εξέπληττα ιδιαίτερα κάποιον ή κάποια συνάδελφο, αν έλεγα ότι μέσα απ’ αυτήν την εμπειρία που έχουμε συλλέξει όλους αυτούς τους μήνες αναμέτρησης μ’ αυτό το πολύ δύσκολο πρόβλημα –γιατί στην πραγματικότητα περί αυτού πρόκειται- έχουμε μαζέψει υλικό για να γράψουμε πολλά βιβλία, όχι ένα.
Τώρα, για παράδειγμα, είπε κάτι ο κ. Κουκουλόπουλος και θύμισε την πρωινή συζήτηση που είχαμε. Θα μπορούσα να το έχω πει και το πρωί, αλλά θα το πω τώρα. Εύλογα λέει κάποια στιγμή ο κ. Σαμαράς για το θέμα της ιστορικότητας της Βεργίνας και για το πώς κανείς τη διασφαλίζει, κλπ. Θέλω να ξέρετε, για την ιστορία, ότι στο στάδιο της διαβούλευσης, όταν προτείναμε την πρώτη κατανομή και χωροταξία των δήμων στην περιοχή, είχαμε σκεφτεί να αλλάξουμε το όνομα της Βέροιας και να τον ονομάσουμε «Δήμο Βεργίνας», αντί για «Δήμο Βέροιας», θεωρώντας –προφανώς λάθος, κατά την εκτίμηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων- ότι αυτό θα ήταν μία πάρα πολύ θετική εξέλιξη και θα τη δέχονταν οι πολίτες της Βέροιας. Μάλιστα, θυμάμαι χαρακτηριστικά, εγώ πολλές φορές είχα χρησιμοποιήσει και το επιχείρημα –επειδή, όπως ξέρετε, είχα την τιμή να έχω χρηματίσει δήμαρχος- τι θα σήμαινε για κάποιον δήμαρχο να κυκλοφορεί στην Ευρώπη και να λέει «είμαι ο Δήμαρχος Βεργίνας»!
Παρ’ όλα αυτά, η αντίδραση των κατοίκων ήταν καθολική. Τη σεβαστήκαμε και εννοείται ότι αλλάξαμε ξανά το όνομα…
Τώρα, χωρίς να θέλω να κουράσω το Σώμα, ξέρω πολύ καλά ότι υπάρχει ένα ερώτημα το οποίο έχει τεθεί πολλές φορές. Αυτό είναι το εξής: Θα κάνετε αλλαγές στο άρθρο 1, δηλαδή κυρίως στο χωροταξικό ή δεν θα κάνετε αλλαγές στο άρθρο 1; Και, μάλιστα, νομίζω ότι πολλές φορές έγινε και μία προσπάθεια να θεωρηθεί –κάτι το οποίο θα πω ευθύς αμέσως γιατί δεν είναι σωστό- ότι αυτό θα σήμαινε «υιοθετείτε πέντε-έξι αλλαγές ή δεν υιοθετείτε;».
Δεν πρόκειται περί αυτού, δεν είναι ακριβές αυτό. Νομίζω ότι μία πολύ προσεκτική παρατήρηση όλων των τοποθετήσεων που έγιναν –και από βουλευτές της συμπολίτευσης και από βουλευτές της αντιπολίτευσης- πολύ εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι αλλαγές που έχουν προταθεί -άσχετα αν κανείς θεωρεί ότι οι μείζονες αλλαγές που πρέπει να γίνουν έχουν αδιαπραγμάτευτη, ας το πω, προσέγγιση στο θέμα αυτό- είναι, όχι πέντε- έξι, ούτε δέκα- είκοσι, είναι πάρα πολλές, πολλές περισσότερες.
Και το κυριότερο δεν είναι αυτό. Αυτό, πολύ περισσότερο το αναφέρω σαν κάτι το αρνητικό. Το κυριότερο είναι, ότι δικαιολογημένα –και το υπογραμμίζω αυτό- αυτές οι αλλαγές -γιατί ακριβώς προήλθαν από συναδέλφους βουλευτές που έχουν μια οπτική ενός συγκεκριμένου νομού, γιατί δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά και εμείς αν δεν είχαμε την ευθύνη του υπουργείου έτσι θα είχαμε τα δεδομένα στο μυαλό μας- είναι προτάσεις που σε καμία περίπτωση δεν συνθέτουν μία ενιαία λογική και έναν ενιαίο κανόνα για τη χώρα. Είναι πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες, είναι πολλές φορές αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες.
Άρα, στην πραγματικότητα το ερώτημα που τίθεται είναι: Θα κάνετε δεκτές, για παράδειγμα εκατό- εκατόν πενήντα- διακόσιες αλλαγές ή όχι; Αυτό νομίζω, είναι που στην πραγματικότητα έχει επιτρέψει σε πολύ μεγάλο μέρος των συναδέλφων βουλευτών όλων των κομμάτων -με τους οποίους τουλάχιστον έχουμε έρθει σε επαφή αυτές τις ημέρες- να έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι πράγματι ή θα έκανε κανείς δεκάδες αλλαγών ή δεν έχει νόημα να ξεκινήσει μια τέτοια διαδικασία, όταν δεν ξέρει γιατί και που πρέπει να σταματήσει.
Εμείς, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, όπως είχαμε υποχρέωση και καθήκον, για να ανταποκριθούμε στην εντολή του Ελληνικού λαού, αλλά και στην εντολή της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας, κάναμε μια τιτάνια προσπάθεια να τετραγωνίσουμε τον κύκλο.
Όταν έχεις χίλιους τριάντα τέσσερις δήμους της χώρας, μεγάλο μέρος των οποίων -αν θυμάμαι καλά, πάνω από πεντακόσιους ή εξακόσιους δήμους- κάτω των δέκα χιλιάδων κατοίκων και επιχειρήσεις να μειώσεις αυτόν τον αριθμό, λέγοντας ότι θέλω να ισχυροποιήσω τους δήμους, δεν υπάρχει μαθηματικό μοντέλο, δεν υπάρχει μαθηματική εξίσωση που να σου δώσει μία και βέλτιστη λύση κατεβαίνοντας από το χίλια τριάντα τέσσερα είτε στο τετρακόσια, είτε στο τριακόσια πενήντα, είτε στο τριακόσια είκοσι πέντε που έχουμε πάει.
Δεν υπάρχει καμία απολύτως αμφιβολία, ότι υπάρχει και η Α πρόταση, υπάρχει και η Β πρόταση, υπάρχει και η Γ πρόταση. Και εάν πραγματικά έχουμε τη δυνατότητα να αισθανόμαστε μία σχετική ικανοποίηση και να νιώθουμε ότι το όλο εγχείρημα πατάει πραγματικά σε ένα στέρεο έδαφος, είναι το γεγονός, ότι οι διαφωνίες και οι διαφοροποιήσεις είναι πραγματικά -αν το δει κανείς στο σύνολο της χώρας- εξαιρετικά περιορισμένες. Ακόμα και ο αριθμός των σεβαστών, αντιδράσεων που εκδηλώθηκαν έξω από τη Βουλή αυτό το διάστημα, αν τις απαριθμήσει κανείς, δεν πρέπει να ξεπερνούν πάνω από τις δέκα περιπτώσεις.
Σας έχω πει κατ’ επανάληψη το επιχείρημα, ότι η ΚΕΔΚΕ που έκανε προτάσεις, αντιπροτάσεις και εξέφρασε διαφορετικές απόψεις πάνω στο χωροταξικό, διαφοροποιήθηκε στο τέλος σε σχέση με τους τριακόσιους είκοσι πέντε δήμους, σε λιγότερους πια από είκοσι, σε λιγότερες από είκοσι περιπτώσεις. Αυτό δηλαδή, είναι ένα ποσοστό που δεν είναι πάνω από 10%. Και εκεί, ανεπιφύλακτα σας το λέω εμείς, θα περιμέναμε πολύ μεγαλύτερη διαφοροποίηση γιατί είναι φυσιολογική και ανθρώπινη η αντίδραση των δημάρχων, στην προοπτική κατάργησης ενός δήμου. Είναι πολύ φυσιολογική η έγνοια τους, η δύναμη τους και η επιθυμία τους να κρατήσουν «ζωντανούς» δήμους που τους ενδιαφέρουν ή τους οποίους υπηρετούν αυτή τη στιγμή.
Όμως, δεν είναι μόνο αυτό. Είναι χαρακτηριστικό και το παράδειγμα της Αττικής. Η Αττική έχει 4 εκατομμύρια πολίτες, είναι το 40% περίπου του πληθυσμού. Καταλήξαμε σε μία χωροταξική, νέα αρχιτεκτονική των δήμων της Αττικής με μία διαφωνία. Με μία διαφωνία πάλι με την ΚΕΔΚΕ στην περίπτωση ενός δήμου, του Ωρωπού, στην Ανατολική Αττική.
Τώρα, εγώ θέλω σ’ αυτό το σημείο να πω δύο- τρία πράγματα. Εμείς προσπαθήσαμε, όσο μπορούσαμε, να αντικειμενικοποιήσουμε αυτήν τη διαδικασία. Είπαμε, ότι δεν θα υπάρξει -παρά μόνο για δύο κατηγορίες εξαιρέσεων- δήμος κάτω των δέκα χιλιάδων. Ήταν ένα όριο που έχει τεθεί έτσι κι αλλιώς και έχει κατακτηθεί ως όριο στη λογική και στη φιλοσοφία της αυτοδιοίκησης. Το όριο των δέκα χιλιάδων κατοίκων έχει χρησιμοποιηθεί πάρα πολλές φορές και για πάρα πολλά θέματα. Και πράγματι, οι μόνοι που είναι κάτω των δέκα χιλιάδων κατοίκων αυτή τη στιγμή, είναι μόνο κάποιοι ορεινοί δήμοι και κάποιοι νησιωτικοί δήμοι.
Τώρα, για τους ορεινούς δήμους. Και εκεί κάναμε, τη μεγαλύτερη δυνατή προσπάθεια που μπορούσε να κάνει κανείς, για να ορίσουμε με αντικειμενικό τρόπο την ορεινότητα. Πήραμε τα στοιχεία, όπως αυτά προκύπτουν από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, η οποία σας θυμίζω ή σας γνωστοποιώ ότι έχει ταξινομήσει όλα τα δημοτικά διαμερίσματα της χώρας -όχι τους δήμους, άρα, κατ’ επέκταση και τους δήμους- με βάση τις κατηγορίες πεδινά, ημιορεινά και ορεινά. Με βάσει λοιπόν, αυτήν την ταξινόμηση, η χώρα έχει αυτή τη στιγμή περίπου τριακόσιους δήμους.
Εμείς πιστεύουμε, ότι δεν είναι προς όφελος της αυτοδιοίκησης και των πολιτών να κρατήσουμε και να συνεχίσουν να λειτουργούν τριακόσιοι ορεινοί δήμοι της χώρας, όταν για τη συντριπτική πλειοψηφία αυτών, υπάρχουν άλλες καλύτερες λύσεις. Άλλωστε, το εξήγησα ότι αυτή είναι και η λογική του ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ.
Δεύτερον, υπάρχει ένα επίσης μείζον θέμα, που έχει να κάνει με το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας και το πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης. Είναι δύο στοιχεία τα οποία θα τα δώσω στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου, στους συναδέλφους βουλευτές για πρώτη φορά. Το πολεοδομικό συγκρότημα Αθηνών και Θεσσαλονίκης εμείς ορίσαμε ότι είναι ομοειδείς περιπτώσεις και πρέπει να αντιμετωπιστούν με ενιαίο τρόπο.
Ακούστε σας παρακαλώ πολύ τα στοιχεία. Το πολεοδομικό συγκρότημα Αθηνών έχει 3.338.088 κατοίκους. Εμείς προτείνουμε στον ΚΑΛΛΙΚΡΑΤΗ σαράντα πέντε δήμους. Το πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης έχει 909.143 κατοίκους. Εμείς προτείνουμε να δημιουργηθούν δώδεκα δήμοι στο πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης. Τα όρια –για να σας διευκρινίσω σ’ αυτό το σημείο κάτι- δεν αφορούν ένα μέρος της περιφέρειας Αττικής, όπως επίσης, δεν αφορούν και ένα μέρος της Β’ περιφέρειας Θεσσαλονίκης. Ο μέσος όρος κατοίκων προς δήμους, που δημιουργείται στο πολεοδομικό συγκρότημα Αθηνών και στο πολεοδομικό συγκρότημα Θεσσαλονίκης, είναι μεν για την Αθήνα 74.179 κάτοικοι, για τη δε Θεσσαλονίκη 75.761 κάτοικοι. Αυτά είναι τα στατιστικά δεδομένα του τι γίνεται στο πολεοδομικό συγκρότημα της Θεσσαλονίκης και στο πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας.
Για τα νησιά, τα οποία όπως ξέρετε είναι η πιο χαρακτηριστική, όχι ένδειξη, αλλά η πιο χαρακτηριστική απόδειξη ότι δεν αφήσαμε να διεισδύσει το μικρόβιο της κομματικής ιδιοτέλειας στην αρχιτεκτονική την οποία παρουσιάσαμε στο Κοινοβούλιο. Γιατί, αν το είχαμε κάνει αυτό αγαπητοί συνάδελφοι, κατ’ επανάληψη έχουμε πει, ότι δεν θα πηγαίναμε -και μάλιστα σε αντίθεση με την κυρίαρχη άποψη της πλειοψηφίας των δημάρχων των νησιών- στη λύση ένας δήμος- ένα νησί.
Ξέρετε πολύ καλά, πώς είναι οι πολιτικοί συσχετισμοί και στο Νότιο Αιγαίο και στο Βόρειο Αιγαίο και στα Ιόνια Νησιά. Ξέρετε πολύ καλά ότι αν κάποιος έβαζε στόχο να ξεκινήσει τη δημιουργία δήμων με γνώμονα τι θα γίνει αύριο το πρωί με το συσχετισμό των δυνάμεων, είτε στην ΚΕΔΚΕ είτε στις δημοτικές εκλογές -πέραν του ό,τι κατά τη γνώμη μας θα ήταν μία μη σοβαρή προσέγγιση- το πρώτο που θα έλεγε είναι, ότι στα νησιά μιας και το θέλουν κιόλας, δε θα κάναμε τη Ρόδο ένα δήμο, αλλά θα την κάναμε πέντε δήμους. Τη Λέσβο τα ίδια, την Κέρκυρα τα ίδια, την Κεφαλονιά, την Κω και ούτω καθ’ εξής.
Όμως, κάτι και πέραν αυτού που θέλω να πω, είναι ότι για εμάς πράγματι η υπόθεση ένα νησί- ένας δήμος είναι μία κρίσιμη υπόθεση για το παρόν και το μέλλον κυρίως, των νησιών της χώρας. Αν δεν πάμε στη λύση ένας δήμος-ένα νησί τότε δεν θα μπορέσουμε να λύσουμε μερικά από τα μείζονα προβλήματα που όσο δεν λύνονται στα ελληνικά νησιά δυστυχώς, παραμένουν αντιμέτωπα με ένα σωρό δομικά και μείζονα προβλήματα, τα οποία σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχούν στην Ελλάδα του 2010.
Σας λέω χαρακτηριστικά και την ξέρετε πολύ καλά την περίπτωση της Κέρκυρας, η οποία ακόμα δεν έχει καταφέρει να βρει μια συμφωνία πάνω στο που κάνουμε ένα χώρο υγειονομικής ταφής απορριμμάτων.
Σας λέω ότι στη Ρόδο, λόγω διαφωνίας δήμων για το που θα γίνει η χάραξη ενός αγωγού αποχετευτικού, δυστυχώς, αυτή τη στιγμή το πρόβλημα αυτό δεν έχει λυθεί και ούτω καθ’ εξής. Συν, ότι πιστεύουμε βαθιά, ότι είναι μεγάλη δύναμη για τα νησιά –ιδίως αυτά τα μεγάλα που προανέφερα- να μπορούν μέσα από τη λύση αυτή που υιοθετούμε να περιληφθούν πια στην κατάταξη των μεγαλύτερων δήμων της χώρας. Αυτά είναι επίσης ορισμένες επισημάνσεις για την υπόθεση των νησιών.
Έχοντας, λοιπόν, εξηγήσει ότι στην πραγματικότητα αυτό το οποίο θα ήταν ένα ερώτημα για μας, είναι όχι αν επιλέγουμε πέντε-έξι αλλαγές και μάλιστα ενιαίας λογικής και ενιαίων κριτηρίων, αλλά δεκάδες για να μην πω εκατοντάδες αλλαγές, πράγμα που νομίζω ότι από μόνο του οδηγεί σε αυτονόητη απάντηση. Πρέπει να τονίσω σ’ αυτό το σημείο τρία πράγματα και να κλείσω με αυτά, κύριε Πρόεδρε.
Το πρώτο είναι το εξής. Θεσπίζεται νέα διαδικασία για τη διόρθωση μιας σειράς προβληματικών και λανθασμένων συνθέσεων δήμων από δημοτικά διαμερίσματα, που σε άλλους δήμους θα έπρεπε να ανήκουν και σε άλλους ανήκουν. Είναι ένα πρόβλημα που έχει ξεκινήσει από παλιά, συνεχίστηκε και με τον Καποδίστρια, υπάρχει ακόμα και σήμερα και στο οποίο προβλέπεται συγκεκριμένη και ρητή διαδικασία -υπάρχει συγκεκριμένη διάταξη και θα τη συζητήσουμε αύριο- που δίνει τη δυνατότητα σε αυτά τα δημοτικά διαμερίσματα να επανατοποθετηθούν σε σχέση με το πού ανήκουν.
Το δεύτερο είναι οι έδρες και τα ονόματα. Οι έδρες και τα ονόματα είναι μια συζήτηση, η οποία δεν τελειώνει, η οποία μόλις ξεκίνησε. Και θέλω να πω για μια ακόμη φορά ότι στην πραγματικότητα κακώς είναι ένα θέμα, για το οποίο έχει υπάρξει –από όπου έχει υπάρξει, από τις λίγες περιπτώσεις- τόση μεγάλη ένταση. Γιατί; Γιατί και σήμερα, το ξέρουν όλοι οι συνάδελφοι αυτό το πράγμα και πολύ περισσότερο και ο πρώην Υπουργός ο κ. Παυλόπουλος –μια που τον βλέπω τώρα- υπάρχει η συγκεκριμένη κείμενη διάταξη στον Κώδικα, η οποία προβλέπει ότι με τα 2/3 ενός δημοτικού συμβουλίου, αλλάζει η έδρα, ακόμη και το όνομα ενός δήμου. Αρκεί, βεβαίως, στη δεύτερη περίπτωση να υπάρξει και μία έγκριση από το Υπουργείο Εσωτερικών, την Επιτροπή Τοπωνυμίων, ώστε να αποφευχθούν ονόματα, τα οποία θα μπορούσαν να θεωρηθούν για πολύ σοβαρούς λόγους απαράδεκτα κ.ο.κ.
Υπάρχει μία έλλειψη που προέκυψε από τον Καλλικράτη, η οποία διαπιστώθηκε από τη συζήτηση, δηλαδή τι γίνεται με το ζήτημα των ιστορικών εδρών. Πράγματι υπάρχει. Και η Ελλάδα είναι μία ιστορία, η οποία, όμως, όπου και αν την πιάσεις έχει τα δικά της αποτυπώματα, έχει αφήσει το πέρασμα αυτής της ιστορίας σε κάθε τόπο, σε κάθε βράχο, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε χωριό, σε κάθε κωμόπολη.
Αυτό είναι πράγματι ένα μείζον θέμα και νομίζω ότι μόνο θετικά μπορεί να ερμηνεύσει κανείς την έννοια και την αγωνία κατοίκων και πολιτών -καλοπροαίρετη αγωνία και έννοια των κατοίκων- για το τι θα γίνει με τη διατήρηση της ιστορικότητας του τόπου τους. Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να το δούμε στις διατάξεις του νομοσχεδίου. Θα μπορέσουμε να το συζητήσουμε αύριο, γιατί πράγματι αυτή τη στιγμή ούτε στη κείμενη νομοθεσία στην πραγματικότητα ούτε και σ’ αυτό που μέχρι τώρα έχουμε προτείνει εμείς, δεν προβλέπεται μία τέτοια διαδικασία. Για παράδειγμα, εάν αύριο διαπιστώσει ένα δημοτικό συμβούλιο ότι πρέπει, για το καλό των γενεών και για τη διαπαιδαγώγηση των γενεών, οι οποίες μαθητεύουν στο πλαίσιο ενός χωριού, ενός δήμου κ.ο.κ. να οριστεί μια ιστορική έδρα, υπάρχει κενό. Πρέπει, λοιπόν, αυτό να αντιμετωπισθεί, ώστε να μη χρειάζεται νέος νόμος για να ορισθεί μία ιστορική έδρα.
Τώρα, σε κάθε περίπτωση εγώ νομίζω ότι αν πρέπει να πω για μία ακόμη φορά κάτι που το νοιώθω και προσωπική ανάγκη, είναι ότι αυτή είναι μια μεγάλη αλλαγή που θα τεθεί σε εφαρμογή, εφόσον το Ελληνικό Κοινοβούλιο της δώσει και τη τελική του έγκριση και αν αυτή καταφέρει να δώσει –που εμείς πιστεύουμε ότι θα καταφέρει να δώσει- είναι μια νέα πραγματικότητα και μία νέα πνοή, όχι μόνο στην αυτοδιοίκηση και στις τοπικές κοινωνίες, αλλά και στο κράτος.
Αυτό οφείλεται χάριν στο γεγονός ότι υπάρχει μία αποφασισμένη κυβέρνηση να παραμερίσει το πολιτικό κόστος, να παραμερίσει τις στενοχώριες, τις δικαιολογημένες, τις μικρές διαφωνίες που θα τις δούμε. Δεν θα αφήσουμε καμία τοπική κοινωνία έρμαιο, θα είμαστε πάνω από κάθε τοπική κοινωνία για να επέμβουμε, όποτε χρειαστεί, με έναν θετικό τρόπο να λύσουμε προβλήματα που μπορεί είτε να προκύψουν είτε να προϋπάρχουν και τα οποία χρειάζονται μιας τέτοιας αντιμετώπισης.
Αυτή, λοιπόν, είναι η δυναμική, η οποία αναπτύσσεται από μία ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, από μία αποφασιστικότητα που έχει ο ίδιος ο Πρωθυπουργός να πάμε τη χώρα μπροστά, στην πραγματικότητα ανοίγοντας κυριολεκτικά μία νέα εποχή, που είναι και ένα μεγάλο πεδίο πρόκλησης για όλους.
Εμείς έχουμε αποφασίσει απέναντι σε αυτή την πρόκληση να απαντήσουμε θετικά. Είμαστε έτοιμοι να εργαστούμε συστηματικά, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε κάθε τι που μπορεί να παρουσιαστεί ως πρόβλημα στην πορεία, αλλά και ό,τι χρειαστεί να διορθώσουμε -επίσης στην πορεία- που θα διαπιστωθεί ότι χρήζει διόρθωσης. Αλλά, πλέον, θα είναι διορθωτικής λογικής και σημειακής παρέμβασης και όχι γενικώς και αορίστως η χώρα να χρειαστεί ξανά ένα νέο κύμα συνενώσεων. Να μη χρειαστεί ξανά μία γενική, από όλα τα μήκη και τα πλάτη, από Βορρά μέχρι Νότο και από Ανατολή μέχρι Δύση, ανακατασκευή της αρχιτεκτονικής, της δομής των δήμων και γενικότερα της αυτοδιοίκησης.
Είμαστε απολύτως έτοιμοι να πάμε στην επόμενη μέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου, στην υλοποίησή του. Η προεργασία είναι, ήδη, πολύ μεγάλη και νομίζω ότι ήδη η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που έχει αγκαλιάσει θετικά το εγχείρημα του Καλλικράτη, εγγυάται ότι έχουμε όλες τις δυνατότητες να πετύχουμε αυτό το μεγάλο στοίχημα και να το κερδίσουμε, προς όφελος πάνω από όλα των νέων γενεών.
Σας ευχαριστώ πολύ.
